Μετράς αντίστροφα. Τρία, δύο, ένα.
Ανοίγεις το στόμα σου και προσπαθείς να βρεις λέξεις για ό,τι νιώθεις. Αισθάνεσαι σαν να έχεις ξεγυμνωθεί, ίσως χειρότερα. Ίσως προτιμούσες απλά να είχες ξεγυμνωθεί. Αλλά όχι!
Για να φτάσεις στο σημείο να μιλήσεις, σημαίνει ότι δεν έχεις σταματήσει να σκέφτεσαι χαμόγελα, μάτια, χείλη. Δεν έχεις σταματήσει να σκέφτεσαι (ή να ονειρεύεσαι;) κουβέντες κάτω από τ’ αστέρια, κουβέντες στο κρεβάτι που διακόπηκαν επειδή κοιμήθηκες, δίπλα ή μακριά, δεν έχεις σταματήσει να βλέπεις τη φιγούρα μες στο κεφάλι σου, πώς δαγκώνει το στυλό προτού γράψει, πώς κουνάει αστεία το κεφάλι όταν σε βλέπει, πώς ξινίζει όταν σου μιλάει επειδή νιώθει άβολα.
Μιλάς. Με κάθε λέξη, όλο και λιγότερο προστατευμένος, όλο και περισσότερο εκτεθειμένος, ώσπου έχεις μείνει απέναντι, απλά να κοιτάς. Τα λίγα δευτερόλεπτα (ή λεπτά) σιωπής να φαίνονται αιώνας. Να νιώθεις άδειος πια, τα ‘χεις βγάλει από μέσα σου, να καταλαβαίνεις ότι σε λίγο πρόκειται να συντριβείς, να σε πιάνει πανικός.
Ορκίζεσαι ότι δεν θα ξαναμιλήσεις ποτέ, ότι θα χτίσεις τα τείχη πιο γερά από την τελευταία φορά, ότι δεν θα περιμένεις ποτέ, τίποτα, από κανέναν.
Ώσπου να δεις το χαμόγελο. Καμιά φορά εμφανίζεται κι αυτό. Παύεις να μιλάς, αρχίζεις να ακούς, και με κάθε ήχο να νιώθεις ένα φτερούγισμα, και να ευχαριστείς τον Θεό ή οτιδήποτε βοήθησε να φτάσεις σε αυτή τη στιγμή, που απλά θες τον εαυτό σου να χαθεί σε ένα άλλο σώμα, να σταματήσει να υπάρχει ανεξάρτητα.
Και να νιώσεις το φιλί. Καμιά φορά έρχεται με πυροτεχνήματα, άλλη φορά με μια έντονη επιθυμία να κατέβεις πιο χαμηλά. Ποτέ δεν είναι το ίδιο, είναι περίεργο.
Κοιτάζεις μετά στα μάτια. Χαμογελάς κι εσύ, διαφορετικά από πριν.
Το Thessaloniki Queer Arts Festival φέτος ψάχνει να βρει “τι είναι έρωτας”. Από τις 7 ως τις 21 Ιουνίου, queer ταυτότητες και ιστορίες εκφράζονται μέσα από εκθέσεις, performances και αναγνώσεις σε χώρους στη Θεσσαλονίκη.
H σελίδα του φεστιβάλ στο FB: facebook.com/thessqaf/
Κείμενο: Κωνσταντίνος Καραΐσκος
Artwork: Γιώτα Νικολακάκη